Het verhaal van Jarmuk in Syrie

Ik kwam onderstaand verhaal tegen op Twitter en ik kende dit verhaal niet. Het zet duidelijk neer hoe de demonstraties tegen Israël maar om 1 ding gaan: antisemitisme.

Het verhaal van Jarmuk

Ik kan je bewijzen in één woord waarop de zogenaamde wereldwijde, “Pro-Palestijnse”, protesten gebaseerd zijn: 

In het beste geval, anti Israël gebaseerd op onwetendheid

In het slechtste geval antisemitisch en/of hatelijk naar Israël. 

Het ene ding wat ze niet zijn is Pro-Palestijns.

Dat ene woord?

Jarmuk.

Jarmuk, was, ongeveer 12 jaar geleden, de Syrische stad met de grootste Palestijnse bevolking. Minstens 160.000 Palestijnen woonden daar. 

Eenmaal toen de dictator en slager Bashar Al-Assad zijn vuile handen op Jarmuk kreeg, duurde het niet lang voordat journalisten deze stad de ergste plaats op aarde noemden. 

Waarom? Dat had meerdere redenen, en ik zal je beschrijven welke redenen dat waren en hoe de wereld zijn reactie hierop was. Dan mag jij beslissen wat dat betekent.

Op 16 december 2012 bombardeerde de Syrische luchtmacht Jarmuk en doden “tientallen” burgers. Het echte getal zal misschien nooit bekend worden. De straten van New York, Los Angeles, Chicago, Toronto, London, Parijs, Rome en Dublin? 

Allemaal stilte.  

Tienduizenden Palestijnen ontvluchtte Jarmuk en werden ontheemd zonder te weten waar ze naartoe moesten en of en wanneer ze ooit terug mochten komen. Voor de Palestijnen die in Jarmuk bleven, konden zij onmogelijk het dystopische hellandschap beseffen dat op hen wachtte de komende 6+ jaren. 

Allereerst, Assad forceerde een bruut en complete belegering van één jaar lang van Jarmuk, met een paar uitzonderingen, voor 5 à 6 jaar daarna. 

Waren de straten gevuld met demonstranten? Nee.

Er was 1 jaar lang geen elektriciteit in Jarmuk, en heel weinig elektriciteit voor de 5 jaar die volgden. 

Geen protesten

Er was geen stromend water in Jarmuk voor 1 jaar, en heel weinig drinkwater voor de 5 jaar daarna. 

Geen protesten.

Er was 1 jaar lang vrijwel geen mogelijkheid om aan eten en drinken te komen en heel weinig voor de 5 jaar die volgden. 

Geen protesten.

Medische hulpgoederen waren vrijwel op, omdat Assad niet het risico wilde lopen dat ze in de handen vielen van verzetsstrijders in Jarmuk, liet hij de Palestijnen aan hun lot over. Nog erger, nadat tienduizenden gevlucht waren, mochten de achterblijvende Palestijnen de stad niet verlaten. Assad liet hen daar verplicht blijven.

Dus in de grootste Palestijnse stad in Syrië werden Palestijnse burgers zonder onderscheid afgeslacht. Tienduizenden vluchten en toen belegerde Assad de stad volkomen met nog tienduizenden Palestijnen in de stad. Mannen, vrouwen, kinderen, ouderen, de zieken en baby’s werden gedwongen te blijven in Jarmuk, zonder elektriciteit, water, met minimale toegang tot voedsel, en weinig tot geen toegang tot medicijnen of wat voor eerste hulp dan ook. 

En er waren geen protesten.

Het aantal Palestijnen dat stierf aan ondervoeding en het aantal Palestijnse vrouwen die hun baby’s verloren in hun zwangerschap tijdens de belegering is onbekend tot op deze dag. Er was geen verontwaardiging in de wereld. Er was geen kreet om de echte getallen boven water te krijgen van de gestorvenen en degenen die leden. 

Er waren geen protesten, er was vrijwel complete stilte.

Er wordt veel gezegd over de humanitaire routes en hulp die Israël toelaat in Gaza ondanks dat hamas deze routes gebruikt om te ontsnappen en ondanks dat ruim 50% van alle hulp gestolen wordt door hamas. In Syrië echter weigerde Assad een humanitaire route, en hij weigerde humanitaire hulp in Jarmuk. 

De straten in de wereld? Stilte. 

Eén Palestijnse vrouw beschreef het volgende over Jarmuk. Je kon geen brood kopen. Op het ergste punt kostte een kilo rijst 12.000 Syrische pond, dat is 41 Britse pond. Nu is het 800 pond (2,75 Britse pond), vergeleken met 100 Syrische pond (34 cent/pennies) in het centrum van Damascus. Het was 900 pond (3,10 Britse pond) voor een kilo tomaten, we aten wilde planten. We plukten en kookten ze. In elk huis was er hepatitis door tekort aan suiker. Het water was vies. Mensen hadden koorts. Je gewrichten en botten waren stijf. Mijn middelste dochter had brucellose. 

Stilte, oorverdovende stilte. 

Dus veel Palestijnen kwamen in Jarmuk om van de honger zodat Jarmuk zijn grootste moskee een religieus decreet afgaf (fatwa) dat toestond dat mensen honden, katten en ezels mochten eten. 

Schokkende stilte. 

In 2014, als je een willekeurige test deed in Jarmuk, had 40% tyfus. 

Stilte.

Alle 28 scholen in Jarmuk werden gesloten. 

Stilte

Zelfs nadat de totale belegering was geëindigd, werd de watertoevoer niet hersteld. De waterleidingen in de stad waren beschadigd door de gevechten in september 2014. Dat had als gevolg dat er nog 4 jaar volgde voor de Palestijnse bewoners van Jarmuk, waarin zij ongezuiverd grondwater moesten drinken. 

Waar waren de demonstranten?

Tijdens en na de complete belegering, begon Assad een militaire campagne van hevige bombardementen, willekeurig. Burgers, inclusief kinderen in speeltuinen, werden opgeblazen. Hoeveel? We kunnen zeggen duizenden, maar we weten waarschijnlijk nooit hoeveel het er zijn geweest.

De wereld? Stil. 

Een VN gezant gaf anoniem toe over Jarmuk: “De omstandigheden zijn vele malen erger dan in Gaza. Palestijnen hadden altijd waardigheid, hoop, veerkracht. Nu, na 4 jaar van oorlog, zie ik deze mensen opgeven. Ze vinden het moeilijk te accepteren dat er geen uitweg is.”

Zelfs de kwaadaardige anti Israël commentator, Mehdi Hasan, die recent zijn baan kwijtraakte omdat hij te kwaadaardig anti Israël was, zelfs voor de MSNBC standaarden (!), gaf toe in April 2015:

“Laten we eerlijk zijn. Hoe anders, hoe luid en gepassioneerd, zou onze reactie zijn als de mensen die Jarmuk belegerden uniformen zouden dragen van het IDF?”

Op dat punt in de geschiedenis was Jarmuk de stad met de ergste humanitaire crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. 

Maar de straten waren niet gevuld met demonstranten. Er was nauwelijks een stem die riep. 

In de tussentijd, in hun wanhopige zoektocht naar medische hulp, kwamen veel lijdende Palestijnen van Jarmuk uit bij een bijzondere bron van hulp: Israël.

Gestart in juni 2016, lanceerde het IDF: Operatie goede buren, om burgers te helpen in Syrië. In het begin werden Syriërs, die de grens konden oversteken, overgebracht naar Israelische ziekenhuizen. Later opende Israël een veldhospitaal dichtbij de grens omdat zoveel burgers Israëls hulp opzochten. 

Eén Palestijn van Jarmuk vreesde zo erg voor het leven van haar zoon dat ze hulp zocht van de “vijandelijke” dokters in Israël. Toen haar zoon met zorg en menselijke waardigheid verpleegd werd en weer gezond werd, vertelde ze het volgende anoniem aan journalisten, nadat ze veilig thuis was: Ik zag Israël altijd als een bezettende macht, maar nu niet meer. Mijn hele beeld over Israël is veranderd.

In totaal behandelde Israël tussen de 5000 en de 10000 gewonden en vaak van honger stervende burgers die de grens overstaken vanuit Syrië. 

Israël startte zelfs een donatie actie en verzamelde spullen zoals speelgoed, kleurpotloden, spelletjes en snoep voor de lijdende kinderen. En Israël kreeg deze donaties in stilte de grens over. De overheid schonk dringende basisbehoeften aan deze mensen door het geven van voedsel, brandstof, kleding en verzorgingsspullen voor baby’s.

Hoeveel mensen stonden op om Israël hiervoor te eren voor het bewijzen van deze barmhartigheid? 

Weinige, maar een enkele. En buiten de Joodse wereld, vrijwel niemand. 

Het ergste van de uitzichtloze situatie in Jarmuk ging zo’n 6 jaar door. In april 2018, werd Jarmuk elke 90 seconden twee keer gebombardeerd. Aan het einde van deze maand, schatte Al-Jazeera in dat tenminste 60% van Jarmuk compleet vernietigd was en een onbekend aantal Palestijnse families onder het puin vast zaten. 

In mei 2018, verklaarden journalisten het volgende: Jarmuk is verdwenen (zie onderstaande foto). 

Hoeveel pro-Palestina demonstranten in hoeveel steden herinner je in april en mei van 2018?

Hoeveel demonstranten kun je je herinneren tijdens de hele 6 jaar van 2012 tot 2018?

Helaas voor die onschuldige Palestijnse burgers die onder het juk van een dictator leefden, of het nu Assad of hamas was, hun schandalige onmenselijke situatie werd vrijwel genegeerd door de gehele ongeïnteresseerde wereld. 

Hoeveel straten van hoeveel steden over de wereld waren gevuld met demonstranten tijdens de eerste paar dagen en weken na hamas zijn slachting op 7 oktober dat het leven kostte van meer dan 1200 Israëliërs? 

De straten wereldwijd waren al gevuld, zelfs voordat Israël zijn grondoffensief begon om meer dan 240 gijzelaars te redden die door hamas ontvoerd waren en om hamas terroristen uit te schakelen. Dit alles om te voorkomen dat ze ooit nog in staat zouden zijn om oorlog tegen Israël te voeren.

Hoeveel bewijs heeft iemand nog meer nodig?

De wereldwijde protesten gaan alleen maar over anti Israël en/of antisemitisme. 

Het gaat zeker niet om het redden van de Palestijnen. 

Het treurige is dat toen de Palestijnen de wereld nodig hadden om hen te redden van de Arabieren niemand demonstreerde. 

Alleen als het Joden betreft, dat is wanneer het gif, de haat, de motivatie en de organisatie om te demonstreren en te intimideren naar buiten komt. 

#Educatie #Israël #Palestina.